Cynkowanie ogniowe

Wyroby ze stali niewłaściwie zabezpieczone przed działaniem czynników zewnętrznych odznaczają się obniżonym okresem użytkowania. Stosowane są różnorodne metody zapobiegania tym niekorzystnym zjawiskom. Ze wszystkich znanych metod antykorozyjnego zabezpieczania wyrobów ze stali najlepszym jest cynkowanie ogniowe (tzw. zanurzeniowe), którym poddawane są wszystkie nasze wyroby stalowe. Powłoka cynkowa chroni stal przez wiele lat i nie wymaga konserwacji.  

Podczas cynkowania ogniowego następuje stopniowa dyfuzja płynnego cynku w powierzchnię stali tworząc warstwę stopową. Po wyciągnięciu ocynkowanego przedmiotu z kąpieli cynkowej, na zewnętrznej powierzchni stopu pozostaje powłoka czystego cynku. Grubość powłoki cynkowej mierzy się w mikrometrach, lub podaje masę powłoki cynkowej w g/m2. W normie PN-EN ISO 1461 podane są minimalne grubości powłok zalecane zależnie od grubości materiału, z którego wykonywane są cynkowane elementy.

Jakość powłok cynkowych (połysk, gładkość, grubość, przyczepność itp.) jest uzależniona od składu chemicznego stali; w szczególności od zawartości w nich węgla (C), fosforu (P) i krzemu (Si). Zawartość węgla (C) i krzemu (Si) w stali nie powinna przekraczać łącznie 0,5%. Temperatura procesu cynkowania ogniowego wynosi od 450 do 4600 C. Obszerne badania dowiodły, że technologiczne własności stali nie ulegają pogorszeniu przy cynkowaniu ogniowym.

Cynkowanie ogniowe daje długoletnie i solidne zabezpieczenie przed korozją. Jest to najtańszy, najskuteczniejszy i najpopularniejszy sposób walki z korozją. Trwałość powierzchni cynkowej zależy od stopnia agresywności środowiska ( wynosi od 20 do 65 lat ). Ponadto cynkowanie ogniowe nie zmienia właściwości stali. Metoda zanurzeniowa stosowana w cynkowaniu ogniowym pozwala na równomierne i dokładne pokrywanie warstw cynku, który ma możliwość dotarcia do trudno dostępnych miejsc, np. do wnętrza rur lub zagłębień.